Πάρκο των Ψυχών Πάρνηθας – ένα υπαίθριο μουσείο στα 1000μ. Ένα μέρος μνήμης για τους ανθρώπους που “πέρασαν” από το Σανατόριο της Πάρνηθας.
Ανεβαίνοντας στο βουνό της Πάρνηθας, το πρώτο πράγμα που θα παρατηρήσεις είναι το εγκατελειμένο κτίριο του ξενοδοχείου Ξενία και μπροστά του ένα πάρκο γεμάτο ξύλινα αριστουργήματα που θα σε εντυπωσιάσουν. Ένα μικρό υπαίθριο μουσείο που κρύβει πολλές ιστορίες γεμάτες πόνο και ελπίδα… αφιερωμένο στους ανθρώπους που έζησαν στο Σανατόριο της περιοχής!
Το πάρκο δημιουργήθηκε μόλις πριν λίγα χρόνια, μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 2007 που κατέστρεψε τη περιοχή. Και εκεί που βλέπεις ότι μικρά δεντράκια αρχίζουν να ξεπετάγωνται ή έστω προσπαθούν και πάλι να μεγαλώσουν, μερικοί κορμοί που είχαν καεί, πήραν μορφή! Γυναίκες και άνδρες, με έντονα τη συγκίνηση και κάθε συναίσθημα στο πρόσωπό τους. Όλα τους δημιουργήματα του δασικού υπαλλήλου Σπύρου Ντασιώτη.
Το εγκατελειμένο κτίριο πίσω ακριβώς από το πάρκο χτίστηκε το 1912 που ξεκίνησε να λειτουργεί ως Σανατόριο, παρέχοντας περίθαλψη σε ανθρώπους που νοσησαν από τη φυματίωση. Ο δρόμος μπροστά από το κτίριο δεν υπήρχε και δημιουργήθηκε με χειρωνακτική εργασία φυσικά. Η περιοχή ήταν γεμάτη δέντρα, οπότε και το κλίμα ιδανικό για τους ασθενείς. Παρόλλα αυτά πρόκειται για ένα κτίριο τελείως απομονωμένο, που φιλοξένησε χιλιάδες ασθενείς.
Τα νοσήλεια όμως ήταν πολύ υψηλά για την εποχή, με αποτέλεσμα πολλοί ασθενείς να μην μπορούν να ανταποκριθούν στο κόστος αυτό. Πολλοί ήταν εκείνοι που απλά κατασκήνωναν έξω από το κτίριο, στην προσπάθειά τους να θεραπευτούν από τη φυματίωση, μία ασθένεια που προκάλλεσε πολλές απώλειες στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.
Στο Σανατόριο θα νοσηλευτεί και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος από τον Οκτώβριο του 1937 ως τον Απρίλιο του 1938. Ο ποιητής δε θεραπεύτηκε, αλλά κατά την παραμονή του εκεί έγραψε τρία αριστουργήματα: «Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα» (1937), «Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού» (1938, αφιερωμένο στο Βασίλη Ρώτα), «Εαρινή Συμφωνία» (1938).
Στη δεκαετία του ’50 με την ανακάλυψη της Πενικιλίνης, ουσιαστικά βρέθηκε και η θεραπεία για την ασθένεια. Το σαντόριο παρήκμασε, έκλεισε και εν τέλει πουλήθηκε στον ΕΟΤ ώστε να ανακαινιστεί και να χρησιμοποιηθεί ως ξενοδοχείο. Το κτίριο μετατράπηκε σε Σχολή τουριστικών Επαγγελμάτων και εν τέλει έκλεισε τη δεκαετία του ’80. Το κτίριο υπέστει πολλές ζημιές με το μεγάλο σεισμό του 1999 και φυσικά μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 2007, οπότε και κρίνεται ακατάλληλο για επίσκεψη.
Το Πάρκο των Ψυχών είναι ένας τόπος μνήμης για τους ανθρώπους που πέρασαν μέρος της ζωής του ψάχνοντας για θεραπεία. Ένα μέρος επίσης που προσωπικά θεωρώ ότι αξίζει να κάνεις στάση και να δεις ότι ακόμα και αν η φωτια κατέστρεψε τα πάντα, υπάρχει ελπίδα όλα να αναδημιουργηθούν! Αν είστε και τυχεροί, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε και ελαφάκια!
Καλή σας βόλτα!
Ζήνα
